Maans is n zinnege Pieter. As er bij winterdag eerappels et, wil er eileks allinneg mor Rode Star hemmen. En dat is n toer, want dat ras zie je niet ien e supermarkt. Doarom het er besloten om ze dit joar zelf te poten ien zien eigen volkstuun bij Paulus.

‘Ik wiet niet of dat wel wat wordt Maans jong, dizze grond is denk ik te licht!’: had Paulus zeid , mor Maans is en blift n eigenwies mantje.

‘Ik perbeer et gewoon en hoal me 3 kilo poters, doar word ik ok niet arm van.’

Et vienden van et pootgoed was stoer, mor via, via kreeg er n adreske op e Friese klei.

Dus Pjotr veur op e fiets en richting et heitelân. Hij treft et niet, de wiend is gloepenste kold terwiel et zotterdag nog zuks mooi weer was, dat er ien t hemd de kluten op e tuun fien sloagen had.

Hij draait et heem van e kweker op en let Pjotr uut et bakje springen. Die tilt eerst zien achterpoot op en struust gauw even tegen een poar Fryske stiekelboskes aan. Dan lopt er achter Maans aan noar de kassen.

‘Goeie, kin ik dy helpe!’, een struuse blonde Friezin klopt heur handen òf aan heur schuut en komt noar Maans toe.

‘Of kinst do it Frysk net ferstean?’

‘Ik verstoa et best, mor kin et mor n ‘lyts bytsje prate’. Dat heurt bij mij, as rasechte Westerketierder, naargens op. Mor we verstoan mekoar best! Ik bin op zuuk noar Rode Star poters. Hemmen joe die ok?’

Et wicht knikt ’Ja jú fansels’ en ze begunt te lopen, Maans volgt heur tot achter ien e kas.

Pjotr het ientussen kennes moakt met n zwartbles schoap.

‘Mèh ik hiet Lobke, bisto n echte Fryske Wetterhoun?’, bloat et beestje.

‘Dat zal wel zo weden denk ik, al is de kans groot dat er n deeltje ‘asbakke-ras’ bij zit, ik bin vast niet raszuver! Mor ja wat is raszuver?’

Hij het van e week de discussie op televisie zien over een niet-blond Fries koamerlid, wat nogal wat ophef geven had. Eén van e presentatoren van n voetbalprogramma kreeg er flink van langs omdat er et koamerlid, die as potje noar Fryslân kommen is en vloeiend Fries proat, niet veur n echte Fries aanzag.

‘Mèh, mooi dasto ut ek sjoen hast, dat van Habtuma de Hoop!’

Dat er Habtuma hiet was Pjotr ontgoan, mor et zal wel woar weden.

‘Ik bin ien elk geval n ruumdenkende Wetterhoun Lobke. Et moakt mij niet uut of één geel, zwart, wit of bruun is, as ze mor oardeg en oprecht binnen en zo kwam dizze Habtuma mij wel over. En ik vien et mooi dat jim zo tröts binnen op et Fries en nou et gebruuk weer wat aanpitjen kinnen. Ik wol dat ze bij ons ok n poar cinten kregen om dat te doen!’

‘Sa-a-a- is et mar net jú!’, mekkerde Lobke.

Doar kwam Maans ok al weer aan, diep ien gesprek met de blonde Friezin die hum n puutje eerappels gaf.

‘Benijd ôft slaagje sil, kinst ien november belje!’

‘Ik zal ze as mien kiender bewoaken en hoop dat ik er dizze winter van eten kin. Zo ja dan kom ik aankommend joar weer, want dan poot ik de hiele tuun vol!’

De Friezin met dikke blossen op e wangen, lacht hum toe.

‘Súkses!’

‘Dankewol en oant sjen!’

Pjotr trekt de wenkbrauwen op. Het Maans nou al weer sjans?

Met dank aan:
Alie de Vries, veur de correcties
Ben de Vries, veur de tekening van Pjotr