Noura had tiedens e busreis van Stad noar Opende verboasd noar buuten keken. Wat was et hier leeg en verloaten. Ze kreeg twiefels of ze hier wel goed aan doan had. Op aanroaden van een kennis had ze zich opgeven veur n vekanzie ien Grunnen. Ze was al zo laang niet meer uut huus west, want dat kon ze niet betoalen. Nou was t zo ver.

Heur zeuntje Samil zat achter heur ien de bus met zien mobieltje te pielen. Hij had er al hielmoal gien zin aan.
‘Stom gedoe, wat moet ik daar tussen de koeien’.
Juust veur Samil had ze besloten om toch goan. Ien de stad spoekte et jong de hiele dag op stroat om en doar kwam niet veul goeds van. Hij vertelde heur nooit wat er dee, mor ze was as e dood dat er op t verkeerde pad kwam, net as zien pabbe
Toen de bus voart minderde en de chauffeur heur geboarde dat ze te plak was, spoorde ze Samil aan.
‘Kom pak je koffer, we moeten er uit!’
Samil stende wat en trok zien koffer achter zich aan asof er tot e hazzes vol zat met bakstienen.
‘Schiet nou op Samil, treuzel niet zo!’
Bij de bushalte ston een wat oldere man met n bordje ‘Welkom op camping Polemonium’. Noura liep op hem af en stak haar hand uit.
Hallo ik ben ‘Noura en dit is mijn zoon Samil!’
De man pakte heur koffer en ze liepen een zandree ien. Niet veul loater wadden ze bij de bungalowtent, die vief doagan laang heur huusstee weeden zol. Noura pakte heur koffer uut en Samil zat op een kampeerstoel met zien mobiel.
Niet veul loater zag Noura dat een jonkje op een fietske met Samil proatte en dat ze met zien beiden de camping opliepen. Nou ja, hier kon er niet zoveul uutspoken.
Een haalf uurtje loater kwam Samil met zien kammeroadje weer bij de tent. Hij had een blauw fietske aan de hand.
‘Dit is Tim, mijn vriend. Mogen we een stukje fietsen. Ik mag deze fiets lenen.’

Noura knikte, zette water op et gas voor een kopje thee en veur de tent ien de zun zitten.
‘Goeiemiddag mevrouw een bietje te plak?’
Een vrij stevige man met een guuteg gezicht stapte op heur òf en schudde heur haand.
‘Kiek ik heb een deuske met wat bodschappen veur joe metnommen. Huuf je drekst niet noar de winkel. Om zes uren kin je bij ons kommen eten ien de kantine.
Noura was verboasd, niet alleen vanwege het deuske bodschappen, mor ok vanwege et toaltje van de man, wat vremd mor vrundelek klonk en ze best begreep.
‘Nee geen dieet, waar is de kantine?’
‘Vroag dat mor aan et lutje jong, die is net al eefkes bij ons west.”

Niet veul loater kwam Samil der aan en zette zien blauwe fietske tegen de boom.
‘Moi!’
Moi?’
Heb ik van Tim geleerd. Vet handig, één woord voor goedemiddag, goedemorgen, hallo en tot ziens. Mag ik weer gaan spelen?’
‘OK’
‘Nou moi!’

Noura kwam die week hielmoal tot rust en Samil was de hiele dag ien de weer met vissen, fietsen en voetballen. Hij was as eerste wakker en het stuut was nog niet op ze heurde:
‘Moi!’

En weg was der weer. Aan het ende van de derde dag kroop Samil zien moeke aan en gaf heur een dikke tuut. ‘Ik zou hier best willen wonen’.
Noura zol ze dat ok wel willen. Nee het is hier hielmoal niet leeg en verloaten. Het is gezellig, vol en soamen.
Toen Samil de bus weer ien mos, treuzelde hij nog meer dan eerst vloog Tim om de hals en veegde een troantje uut zien oog,
Hij plakte zien gezicht stief tegen t achterruut,zwoaide en zien mond ging open en dicht. Konst zien wat er zee:
‘MOI!’