Ien de joaren zeuventeg stookte onze hiele buurt nog op butagasflessen of men had een Benegas-tank ien de tuun. En toen begonnen ze op 300 meter veur onze deur met een gasboring. Der werd ene groot hek ploatst, vrachtwoagens met materioal kwammen aanrieden en noa een poar week ston der een echte boortoren. Onder veul beboal werden de eerste buizen de grond ien dreven. Het zil een moand of wat duren, zeeden ze van de NAM, moar dan brand de vlam.

Ons buurman, een gepensioneerd boerke had overdag nou alle tied en het duurde dan ok niet laang of hij moakte doageleks een rondje noar de boorlocatie. Hij moakte dan een proatje met de luu op de plant, want zo hiette de gasput. Dat wis er ons al snel te vertellen.
Buurman werd onze verbiendingsofficier. Hij wis al precies hoe zo’n boring verliep, hoe ver ze al onder de grond zatten, dat ze wel een kilometer noar het noordoosten boorden en hoeveul miljoen kuub gas er straks uut de grond stromen zol.
Elke dag dee er zien blauwe kieltje aan, zette de pet op e kop en met de handjes op de rug, zag we hem, sums wel tweemoal doags, deur t laand lopen. Halverwege hiel er eefkes stil om een nij sjekje op te steken, want die mos op weeden, veurdat er bij de plant kwam. Doar mog je immers niet roken, de hiele boel kon met n klein vonkje al de lucht ien vliegen. Dat zee buurman met een serieus gezicht.
Op de gasput waarkten een poar Nederlanders, moar veural Engelsmannen, Australiërs en Schotten, die het vak leert hadden op booreilanden. Die mannen wadden moandenlaang van huus en zatten ien de buurt ien de kost. Ze kregen wel oardegheid aan de proatjes van olde man en al kon hij gien woord Engels, en hij zol dat toch verrekken om te proaten, moar ien t Westerketiers en met handen en voeten kwam er een hiel ende.
Sums kwam een poar waarkluu noa waarktied een kop thee bij buurman drinken en het duurde moar even of op een middag ston een heuze barbecue ien de tuun te smoken. Ien Austroalie was dat ja de normoalste zoak van de wereld en buurman dee wat groag met. Dikke lappen vlees vlogen over toafel, kratje bier, whiskey en een fles Henkes veur de olde boas zelf. Het duurde moar even of de Schotten zongen over de ‘The Bonnie Banks o’ Loch Lomond, de Australiërs hadden ‘Home on the Rang’ bij de kop en de buurman shanterde van ‘Moeke der stijt een vrijer bij de deur’ tot aan ‘Sarie Marijs’. Het werd een gezelleg feest, want de buurt schoof aan en heurde van de waarkluu dat over een week de vlam ien de pijp ging.
Een dik week loater ston een meterhoge vlam boven op de vlambuis en onze buurt was hel verlicht. En wietst wat vremd was. Buurman, die aans bij winterdag altied al om 9 uur op berre lag en alle lichten uut dee, zat nou tot middernacht ien de koamer.
‘Mooi man!’; zee der toen ik hem vroeg hoe dat zat, ‘Je kennen de hiele nacht groates en veur niks de kraant lezen. De NAM betoald het licht’. Hij schoaterde van de lach.
Het duurde moar eemen of toen er werd een dikke gasbuis van een meter deursnee deur t laand lijt en kwam er ok gas bij ons ien e huuzen. Buurman groef een diep gat ien de achtertuun en mikte zien olde kachels onder de grond, die had er nou niet meer neudeg. t Was gas veur en gas achter. Bij hom ien koamer was t meestieds 25 groaden, gas kostte toch host niks ja. En t kwam gewoon bie hom onder t huus weg.
Langzoam moar zeker vertrokken zien buutenlandse kammeroaden weer. As er ien Australie kwam, dan mos buurman veural eemen laangs kommen, dan zollen ze nog een keer een feestje bouwen. De olde man noteerde braaf de adressen en beloofde dat er der waark van moaken zollen.
En oh ja, de jongens hadden ok nog een òfscheidskado veur hem. Die mos er moar eemen ophoalen. De kroode metnemmen, want het was wel zwoar.
Tröts as een pauw vertelde hij ons dat zien vrienden een cadeau veur hem hadden en dat er die middag henne zol om t cadeau op te hoalen. En ja heur, rond vier uur scharrelde olde boas met zien kroode richting gasvlam. Op éénderde van de tocht stak er een sigaret op en haalverwege nog moar één veur t ofwennen.
Noa een uurtje kwam er weerom. Hij liep elke keer mor viefteg meter met de kroode, dan zette er hem neer en stak een sigaret op. Weer 50 meter, weer een sigaret en zo duurde de hiele tocht wel host een uur. We moakten ons een bietje zörgen, der zol toch niks mis weeden. Ik liep hem ien e moed en toen ik stief bij hem was, zette er de kroode neer en begon breeduut te lachen.
‘Moest es kieken wat ik kregen heb! Een echte boorkop. Die dingen hemmen duuzenden guldens kost, want er hemmen diamanten veurop zeten.’ Ik heb de kroode van hem overnommen en dat viel nog niet met, zo zwoar was die boorkop. Eenmoal thuus liep er drekst noar de koelkast pakte ons twee fleskes Skol-bier en zee:
‘Doar krieg je t waarm van mejong, mooi spul dat gas’.
De boorkop werd glén rood vaarfd en kreeg een mooi stee bij buurman ien de veurtuun. Moar toen er zo old werd dat er noar t bejoardenhuus mos, kwam er bij ons aan.
‘Wostoe mien boorkop hemmen, jong? Die ken niet met noar tehuus en doe hest dien waark der ok aan doan.’
Nou stijt de boorkop bij mij ien tuun as herinnering aan buurman en de komst van t aardgas. Hij is ok al een keer metverhuusd, dus ik heb er al drie keer waarmte van had. Gas hemmen we ien ons nije huus niet meer. De kroan moet dicht wat mij aan gijt. De wereld is zo al genog ien beweging.