Woud van reuzen

Woud van reuzen

Ooit wadden wij een woud van reuzen,
met diepe wortels, vast ien e grond.
Rug aan rug as kammeroaden,
n zwiegende stam, n vast verbond.

Ons toppen ien mekoar as handen
ons bladjes, één dicht gruun dak.
n Stevig huus veur t nust van kraaien.
sprutters hipten van tak op tak

Ien ons woud doar kon je schulen
tegen de zun, de regen en gevoar
en e wiend kon ons niet deren:
We stonden soamen, staark en zwoar.

Waarm dien haanden, aan t hoardvuur,
van t holt dat uut ons toppen waaid.
Bij haarfst vallen de vruchten van ons takken;
ons behold, ons toekomst zaait.

t Was asof we der altied stonden
en dat wij veur ieweg zollen blieven stoan
dat de tied op ons gien vat zol kriegen
en het woud nooit vot zol goan.

Mor deur de tied worden reuzen brooser,
de störm ropt takken noar de grond.
Dien plak ien t woud dat is nou open
juust woar eerst één van die reuzen stond.

(veur Omke)

Reacties zijn gesloten.