t Is weer één brudsege dag van e hondsdoagen. Maans het hum de hiele dag met n kold drankje binnen verschanst en zo nou en dan de deur op n kiertje zet, zodat Pjotr eefkes ien buten kin. Tegen de schiemer koelt et wat òf en bedenkt Maans dat er wel eefkes een rondje fietsen kin. Der stijt nog n kropke andievie op e tuun, dat kin er mörgen mooi opeten.

‘Pjotr wilst ok met noar de tuun?’

Pjotr reageert niet, mor as er ien e goaten krigt dat Maans de trommel hondenkoekjes pakt, komt er ien e bienen. Meschien gien gek idee om de koelte op te zuken.

Noa viefhonderd meter fietsen plakt et boesroen Maans al op e rug, mor hij stoempt rusteg deur en Pjotr loat zien tong nog vief centimeter verder uut e bek hangen. Straks mor eefkes wat drinken as ze op e tuun binnen. t Is al host duuster as Maans et tuunpad opridt.

‘Wat duvel, dieven op e tuun. Zigstoe dat ok Pjotr!’ fluustert Maans.

Pjotr het gien belangstelling veur zien omgeving, veul te hiet mor nou Maans zo fluustert tilt er de kop op en beweegt zien oren en ogen noar t geluud. Ja verrek hij zigt ok wat!

Der scharrelt wat rond op e volkstuun van Paulus en Maans. En der flitst n fel lichtje.

Maans zet veurzichteg zien fiets tegen t hek, bient Pjotr vast en leit zien vinger op e lippen. ‘Sssst Pjotr!’

Langzoam mor zeker lopt er deur de bosjes de tuun ien. Hij zet zien voeten met zörg hin, opdat er gien takje breken zil. As er achter et tuunhuuske is, zigt er wat vertrouwds. Noast et lichtje van n telefoon dat over e grond schient, gloeit n glèn puntje van n sigaret. Et is Paulus.

‘Niet schrikken Paulus, ik bin et Maans. Wat dustoe?’

‘Ik zuuk die verrekte slakken, die me alles opvreten. Ik ben er doodziek van! Ik doe ze ien n emmer en dan voer ik ze op aan e pieken. Die binnen der gek op.’

Maans buldert et uut van t lachen en lopt weerom noar t hek om Pjotr lös te moaken. Die vlugt drekt noar de sloot en begunt te slobbern.

Paulus en Maans goan op t bankje zitten. Uut n lege ton hoalt Paulus zien geheime veurroad blikjes te veurschien. ‘Hier jong hest ok één‘ en hij laangt Maans een blikje bier over.

‘Op et mooie weer dan mor Maans, want op n mooie oogst huven we niet te proosten!’

Ienderdoad et is bar en boos dit joar. Zodra de jonge plantjes de kop boven de grond steken, komt er n regiment slakken aan, die ze drekst allemoal opvreten. Konst ze bij nacht van verren knabbeln heuren. Beide mannen hemmen de boontjes wel vier keer vannijs poot en nog stijt er mor her en der een klein struukje.

 ‘Ik heb guster de eerste boontjes eten Maans. Der zatten net twinteg stuks aan. Gien vetpot, mor wel verduld lekker!’

‘Ja en zolt huuft er zeker niet op vanwege de bussen slakkendood diestoe leegt hest tiedens dien gevecht.’

Ze lachen der mor wat om en trekken nog n nij blikje open. ‘Proost!’

Ien e slootswal komt Pjotr zien kammeroad Slak tegen. Achter Slak leit weer n flink legertje kloar om straks de tuun ien te trekken. Op zuuk noar ‘groene blaadjes’.

‘Zo slakjes, jim wachten op betere tieden!’

‘Ach ja Pjotr, geduld is n schone zoak. Der komt vast n moment dat Paulus met zien schienvat op berre wil en dan trekken wij weer ‘ten strijde’. Ik heb al roken dat er heerleke munt en basilicumplanten poot het vanmiddag. Dus wij hemmen de ‘Italiaanse Week’.

‘Ik zol der mor om denken dat et gien Franse week wordt, want dat volk is gek op lekkere kruderege slakjes!’ Ik zol zeggen veurzichteg en veur straks lekker eten en welterusten!’

Op  weg noar huus bedenkt Pjotr dat minsen zich drok moaken om de miest vremde dingen. Wat nou sloa en boontjes. Hondenkoekjes, dat is et! Maans is zien andievie glad vergeten mor dat dut er niet mee toe. t Is lekker koel ien zien lief en de wiend waait zacht deur zien hoar. Dit dut n mins goed! Hij zingt uut volle borst ‘Als sterren flonkerend aan de hemel staan’. Pjotr jammert zacht, hij schoamt hum dood.

Met dank aan:
Alie de Vries: veur de correcties
Ben de Vries: veur de tekening van Pjotr