Et was n zwoare winter west veur Maans. Ien t noajoar had e Covid hum grepen en hij kon mor moeilek op toeren kommen. Lamlendeg op e bank hangen, wat zappen en hooguut twee keer op e dag n lut blokje om met Pjotr. Mor nou de eerste krookjes bloeien en e zun weer wat meer kracht krigt, het er humzelf n schop onder de kont geven. Der uut en vrisse lucht ien e longen. Dat is wat er neudeg het!

Pjotr kikt Maans met verboazing aan as die der met zien jas en et holten fietskistje aan zetten komt. Zil we dan eindelek weer es n rondje fietsen? Dat werd ok wel weer es tied! Elke dag tegen t zelfde poaltje pissen en zien eigen geur roeken, doar het er nou ok wel genog van.

Ongeduldeg begunt Pjotr hinneweer te dribbeln mor Maans moet eerst de bandjes noakieken, nije batterijtje ien e kilometerteller, de poetslap over t chroom en t kistje veur op e droager moaken. Dan binnen ze kloar veur de eerste reis ien t nije joar.

‘Et wordt drekst gien dikke reis Pjotr, eerst weer eefkes wat wennen en conditie opbouwen!’

Noa half uurke, draait Maans et terrein van n hertenkampe op. Hij het n plakje stuut metnommen veur onderweegs en hier is wel n mooi bankje ien t schuul van e bomen. Pjotr hipt uut zien kistje en lopt noar de eerste de beste poal. Hè, hè, dat lucht op, eindelek weer n vrisse pispoal.

Twee nijschierege herten kommen ien een vlot loopke noar t hek.

‘Zo.. doe kinst zo bij de brandweer as spuitgast!’ Ze kieken noar Pjotr zien gestruus en gniffeln wat.

‘Niks beters te doen, ranzige reetjes!’, gromt Pjotr.

De wichter droaven gierend van e lach een rondje deur t sjompe-natte laand.

‘Misseleke wichter’ ropt Pjotr ze noa!

Uutdoagend kommen ze op Pjotr òf, en steken de snuten deur de raster.

‘Wat jong.. wij magen toch wel kieken, wij stoan op ons eigen laand. En bovendien is t al n hiele tied leden dat wij iets van mannelekheid zien hemmen. Doe maagst bliede weden dat wij noar dij kieken, old hondje!’

Oké denk Pjotr gooien we t over die boeg? 

‘Der lopt toch n pracht van n bok bij jim op t veld. Die kin jim toch met gemak bedienen. Jim hemmen vast gien kloagen!’

‘Dat hest dan mooi verkeerd docht hondebeest. Toen er veureg joar sproake van was dat hertenkampen ‘levensgevoarlek’ wadden veur de volksgezondheid, besloot et bestuur om onze Kees te ‘helpen’. Drie doagen lag er veur pampus ien t hok en nou lopt er nog wiedbeens deur de wereld. Kiek hum doar toch es strompeln en over springen huuf we t al niet eens te hemmen!’

Pjotr begunt et gezelleg te vienden en kletst lekker deur met e herten.

‘Mor wichter, die störm over et sluten van hertenkampen, is toch al lang overwaaid?

Jim binnen nog jong en kinnen nog joaren veuruut! ‘Vooruit met de geit’, nou ja bok!’

‘Zunder de doaden van ons Kees is er gien toekomst veur ons en we hemmen begrepen dat et bestuur van t hertenkamp gien cinten het veur n nije bok.’

Pjotr kikt ze verboasd aan.

‘Gien nije bok veur dizze vrizze wichter? Zo woar as ik hier stoa, ik zörg er veur dat hier eerdoags een nije, springlevende bok lopt. Alles veur jim hertjesgenot. Ik richt een actiegroep op: ‘Op e bok’. Gien paniek, ik heb wel es veur hietere vuren stoan!’

De hertjes wieten niet wat ze met dizze grootsproak aan moeten en huppeln rap vot as Maans der aan komt met e fiets aan e haand.

‘Kom Pjotr ien e bak, we goan op huus aan.’

Et hondje kikt hum op-en-del aan en denkt: ‘Ien e bak, op e bok’, van et één komt et ander!