Thea, de wandelvriendin van Maans, was mor niet opholden te zeuren: ‘Waarom doen we niet mee aan de Tocht om de Noord? We houden beiden van wandelen en we hoeven niet voor langste afstand te kiezen!’  

Maans had wat tegensputterd over massa’s minsen en kuddegedrag, mor uuteindelek het er toch over zien grote hart streken en toegeven. ‘Mor dan wel de 25 kilometer’ ha-der zeid. Hij wol hum ok niet kennen loaten vanzulf. Met Thea was er noar n ‘buitensportwinkel’ west om n poar echte wandelschoenen te kopen. Had er van heur kregen op zien verjoardag. ‘t Was dus dik aan’, want de rekening loog er niet om. Die stomme sokken en n wandelbroek had er niet hemmen huft. Noorse sokken doar zwoor Maans bij en n spiekerbroek voldee hum best. Mor ja, hij had et toch mor aanommen, je doen wat hé.

Wied op e tied wadden ze op pad goan noar Hoogezand. Maans had drekt al spiet dat er metgoan was. Wat n drokte en wat n stuk lewaai. Hij kreeg bij t idee dat er doar noar binnen most al doavernde koppien.

 ‘Hoal doe de startbewiezen mor, dan blief ik met de dieren ien buten! Oh ja en nim drekt n bak kovvie met.

‘Dat doe ik ‘ zei Thea.  ‘Dat helpt misschien wel tegen je hoofdpijn’ ‘Pas jij maar even op de dieren’

De dieren ja, want niet allinneg Pjotr was met, mor ok Thea’s labradoodle Tim. Vergeleken bij Pjotr was Tim een modepopke, getrimd vachtje, leren halsbandje over n rooie buusdoek en niet al te slim zeg mor rusteg, een dom blondje. Pjotr most hum ienholden om niet op zien gebrukeleke grovve menier uut e hoek te kommen bij t zien van al die ‘modeverschienseln’.

Noa de kovvie goan ze op pad, de drokte onderweegs valt Maans toe. Ze binnen een poar kilometer op pad, as ze over n smal, wiebeleg brugje moeten. Gien probleem veur Pjotr vanzulf,  die lopt zo, met e steert omhoog, noar de overkant. Mor Tim blift stram met gestrekte poten veur t brugje stoan. Pjotr kin zien lachen host niet ienholden en roept noar de overkaant ‘Hé jong, bangschieter!’.

Drekt stijt er n file wandeloars achter hum en t gefoeter begunt. Hoe Thea ok roept en aan e riem trekt, Tim vertrekt gien spier. Maans bedenkt hum niet, pakt de hond bij kop en kont en tilt hum over de brug. Vlak veur Pjotr zien lachende snoet wordt Tim op e grond delzet.
‘Stadse meroakels!, bromt Pjotr, ‘ Doe toch normoal man!’

Tim lopt met de steert tussen de poten en e kop noar beneden bij Pjotr laangs ‘Ik kan het ook niet helpen hoor ik heb niet zo’n goed evenwichtsgevoel’

As er n poar kilometer verderop n vlonder van wel 200 meter is, wacht Maans niet eens meer of. Hij pakt Tim op e nek en banjert deur. As er Tim weer op e grond zet, schrikt dizze zo bot van n eend die vanuut e slootswal opvlugt, dat er zo ien e baggersloot springt.
Pjotr bemiegt hum zo’n bietje van t lachen, schut de baarm ien en stekt e poot omhoog. ‘Oei net op tied’

‘Niks wend!’, bromt Maans en het et hondje al bij t nekvel grepen en trekt hum uut e bagger.‘ Straks mor even deur n schone sloot joagen, dan spoelt e dikste blauwmodder der wel weer of!’

De rest van e tocht lopt Pjotr veur de troepen uut, dut links en rechts n plasje, mor steurt hum verder niet meer aan die andere viervoeter. Tim bungelt aan e riem achter Thea aan.

Niet ver van e finish, ien t park, stoan een poar mannen met n doedelzak. Van n grote òfstand kinst et geluud al heuren. Tim lopt stief tegen Thea heur benen aan en begunt te piepen. As ze dicht bij de speulers binnen gijt Tim plompverloren op e kont zitten. Hij gooit zien kop ien e lucht en begunt met lange uuthoalen te janken. ‘ Hoeww, hoeww, hoeww!’
Thea kikt met heur ‘Dat doet ie anders nooit-blik’ noar Maans en begunt met volle kracht aan e lien te trekken. ‘Kom Tim we moeten door, hou op met dat gejammer!’  Noa verloop van tied geft Tim toe en huppelt nog noasnokkend achter zien boazin aan.

‘Wat is er loos met dij ’, vragt Pjotr die noast Tim lopen gijt.

‘Geen idee, maar ik kreeg het opeens te pakken. Dat zal wel te maken hebben met mijn Schotse roots. Het greep me zo maar bij de strot!’
‘Wat n flauwekul’,zeit Pjotr, ‘Ik von t mor vaals gejammer, net zo irritant as de trombone van ons overbuurvrouw. Die begunt ok altied, net noa t eten te  piepen, as ik even sloapen wil!’

Zunder verdere rampen kommen ze bij de finish aan, woar et weer n drokte van belang is.
Maans  i-der geliek weer kloar met:
‘Hoal doe de leste stempels mor, dit was één keer, mor nooit weer! En doe mor n potje bier, want ik bin bek-óf van t sjouwen!’

Pjotr kikt zien boas vol begrip aan!
‘Nooit weer! En zeker niet met die verrekte Tim derbij! Die moet mor mooi ien Stad blieven!

Met dank aan:
Alie de Vries: veur de aanvulling en correct
Ben de Vries: veur de tekening van Pjotr